"Mando Diao is arrogant" Het stond met grote letters in de krant. Ik stootte verschrikt mijn moeder aan. Gisteren betoogde ik nog dat een artiest bescheiden moest zijn en no matter what niet naast zijn schoenen mocht lopen. En nu zat ik in de trein naar Amsterdam, naar Paradiso, naar de 'arrogante' Mando Diao!
Drukte. Na een theetje bij een vriendin van mams net om de hoek, stond ik voor Paradiso. Het was een kathedraal, nee kerk, kerk der muziek. Maar wat een rij! Omdat ik alleen nog maar eerder in Tioli ben geweest vergeleek ik alles met de Utrechtse poptempel. In Tivoli hebben ze maar één zaal. In Tivoli hebben ze ook een balkon. In Tivoli hebben ze een gordijn. In Tivoli etc. Het moet zeer vermoeiend zijn geweest voor Mams.
Ik trok een pruillipje toen ik zag dat het voorprogramma aan het afbouwen was. Maar dat pruillipje maakte al snel plaats voor kriebels in mijn buik, want tegelijkertijd waren de Roadies bezig met het opbouwen van de hoofdact. En het licht ging uit. De opera zwelde aan en de band beklom het podium.
Bestaande uit:
De blonde leadzanger/gitarist van de prachtige schreeuwerige uithalen.
De goedgebekte 2de zanger/gitarist met cape en een moedervlek net boven zijn linkermondhoek die vaak omhoog krulde van geluk.
De drummer die mij, en menig toeschouwer met mij, aan 'Animal' van The Muppet Show deed denken.
De bassist/ei-rammelaar/tamboerijn/tok-tokbespeler die rustig en nuchter zijn muzikale werk deed.
De bongobespeler die niet te zien was, en verrek hij was nog een trompetist ook!
De pianist. Soms kwam er een gestoord hoofd boven de vleugel uit die ons beval mee te klappen met de 2 zangeressen die het geheel een multiculti tintje gaven.
En daar gingen ze. Eigenwijs wisselde ze oude nummers ("these are dedicated to the fans who already understood in 2002") met hits van vandaag ( "but also tot the others. You are now part of the Mando Diao family. Welcome" ). Soms verdwenen ze even om enkele seconden later weer lachend en schreeuwend het podium op te rennen. Aan energie geen gebrek. Een welkome afwisseling waren de kleine verhaaltjes die Gustaf (die met die moedervlek) vertelden over visserstochtjes, NL/Zweedse zangers en natuurlijk Amsterdamned. De hits zoals Gloria bewaarde ze voor het laatst. En toen.. en toen gingen ze weg. GRAPJE. Natuurlijk kwamen ze terug met een prachtige afsluiter: Dance with Somebody. Het publiek ging weer los (zoals bij bijna elk nummer, met uitzondering van de prachtige ballades) en er startte zelfs een moshpit naast me. En toen gingen ze weer.
Maar.. Domme Gustaf was vergeten 'Thank you' te zeggen. Vreselijk, dus als goedmakertje even een dedication to Saturday. Met ontblote bovenlichamen (behalve de zangeressen en bassist) gaven ze alles wat ze nog hadden. Ze genoten en vonden het geweldig. En met een zegening en liefdesgroet verliet Mando Diao ons. Melancholische muziek begeleidde het bezwete publiek naar de uitgang.
En die arrogantie? Niks van gemerkt.
Ze zijn namelijk zeker wel een der besten!
Mams camera is niet geweldig..
